مدح و ولادت پیامبر و امام صادق علیهم السلام
ما تشنه ایم و راهی دریا شدن خوش است سلمانمان كنید كه مِنّا شدن خوش است یـا حـضـرت رسـول فــدای مــلاحـتت با نام دلربای تو شیدا شدن خوش است از بـركـت تـو سفـرۀ ما بركـتی گرفت پس ریزه خوار سفرۀ آقاشدن خوش است ما گـم شـدیــم در دل دنـیــای بی كـسی پشت درحرای تو پیدا شدن خوش است خوب است پیش دشمن تو قـد علم كنیم اما مقـابـل قـد تو تا شــدن خـوش است خاك درتو از دُر و زر قـیمتی تر است پس خاك پای حضرت زهراشدن خوش است ای اعـتـبـار عـالـم و آدم خـوش آمـدی تو مصـطـفـایـی، احمدی، آقـا مـحمدی با خلـقـت وجـود تو خلـقت شـروع شد با جـلـوۀ جـمـال تو عصمت شروع شد سجاده پهـن شد كه تو باشیّ وذات حق از آن به بعـد بـود رفـاقـت شـروع شـد عـالـم بـرای بـوسـه به دست تو آمـدنـد یـك واژه ای بــنـام ارادت شــروع شـد دست تـو را كه داد به دستـان سـعـدیـه در آن قبـیـله بارش رحمت شـروع شد با بـودنـت حـلـیــمـۀ سـعــدیـه دیـد كـه لحظه به لحظه بركت و نعمت شروع شد دسـتـی نـبـود تا كه نگـیـرد دعــای آن با مـقــدم تـو سـیـل اجـابت شـروع شد پیغـمبـرانه بـود حـضـوری كه داشـتی آقــا نـمـك بـه سـفـــرۀ آنـهـا گـذاشـتـی آقــای من تـو واسـطـۀ نـشر دین شدی در بـدتـرین زمـانـه شما بهـتـرین شدی بر روی مـسـنـد نـبــوی بـیـن انــبــیــا تو آخـریـنی؛ از همه بـالا نـشـین شدی چـشـمان مـكـه شـاهــد آقــایی تـو بـود اینـكه تو در تـمـامی عـالـم امیــن شدی از لحظۀ ولادت خود حضرت رسـول تـو رحـمت خـدایـی و للعـالـمـین شـدی عــالــم فــدای نــام ابـالــقـاســم شــمــا زیـرا شـما قـسـیـم بـهـشت بـریـن شدی هرجا قـدم زدی پُـرِ یـاس مطهـر است قـطعاً گـل محـمدی از تو معـطر است بایـد فـقـط تو راهـی غـار حـرا شـوی بـایـد فـقـط تو هـمـنـفـس با خـدا شـوی با این مـقـام و منزلت و شأن و عزّتت بایــد هــم، آبـروی هـمـه انـبـیـا شــوی تنها به عشق نام تو گـلـدسته سـاخـتـند تــا اشـهــد اذان هـمـه مــاســوا شــوی اصلاًبعـیـد نیست كه حیـدر نبی شود اصلاً بعید نیست كه تو مرتضی شوی حق با علیست غیر علی ناحـقـند وبس یك لحظه هم نشد كه تو از حق جدا شوی بعد تو هـر كسی به عـلـی اقـتـدا نمـود راه خود از مسیـر شیاطـین جـدا نمود مولای ما كسی ست كه شیر دلاور است مولای ما كسی ست كه با حق برابر است مولای ما كسی ست كه جان و دل تو بود مولای ما كسی ست كه با تو برادر است مولای ما كسی ست كه لایق تر از همه ست شیر خـدا و هـمسر زهرای اطهر است مولای ما كسی ست كه مثل خدا یكی ست نامش ولی، عـلی، اسد الله، حـیدر است مولای ما كسی ست كه بابای امت است مولای ما كسی ست كه مولای قنبراست مولای ما كسی ست كه شاگرد مكتبش در فـقـه و در علوم الهـیـه جعـفر است آنكس كه پای مكـتب او جان گرفـته ایم درس خـداشـنـاسی و ایـمان گرفـته ایـم جعفر اگر نبود زمین محـوری نداشت كـشـتی عـلـم ذات خـدا لنـگـری نداشت جـعـفـر اگـر نـبـود حـسـیـنـیــۀ زمـیـن تعـطیل بود چونكه دگر منـبری نداشت جعـفـر اگـر نـبـود عـلــوم كـتـاب حـق سـوگـند بر خدا كه روایت گری نداشت بـیـچـاره می شـدیــم به دیـن خـدا قـسـم پـسـوند نام مذهـب ما جـعـفـری نداشت او هـم شبـیـه حـیـدر كـرار شد غـریب اوهم میان آن همه كس لشگری نداشت ما شیـعـیــان عــاشـق این خـانـواده ایـم با جـان و دل به یاری شان ایـسـتاده ایـم |